دانشگاه به‌عنوان بارزترین تجلی گاه عقلانیت جمعی و سکاندار توسعه پایدار و همه‌جانبه، ماموریت‌های خطیر و پیچیده‌ای را برعهده دارد که برایند آنها فراهم‌سازی بستر و مبنایی استوار برای تحقق اهداف توسعه علمی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی است.

برای این منظور دو مسیر« کلان» و «خرد» را در دو حوزه اصلی«پژوهش» (بنیادی/ کاربردی) و «آموزش» (نظری/ کاربردی) پیش‌رو دارد. به‌طور سنتی و تاریخی ابعاد کلان ماموریت‌های دانشگاهی مورد توجه و تاکید ویژه قرار داشته است. لیکن طی دهه‌های اخیر، توجه به ابعاد کاربردی و عملی فعالیت‌های دانشگاهی رونق و ضرورت بیشتری یافته است. درهمین راستا تحولات محتوایی و مدیریتی آموزش عالی در پیدایش و توسعه نسل‌های سوم و چهارم دانشگاه به‌عنوان بسترهای نوین و هم‌سو با تقاضاها و انتظارات اجتماعی از آموزش‌های شکل گرفته و قوام یافته است

دانشگاه‌ها به‌طور سنتی بر کارکرد‌های علمی تاکید بیشتری نموده و ساختارها، فرآیندها و مقررات لازم را برای تحقق این کارکردها داشته اند، اما کارکردهای اجتماعی دانشگاه اهمیت روزافزونی یافته و دانشگاه‌ها برای پرداختن  به آنها ساختارها و رویکردهای متناسب را ایجاد کرده اند که عمدتا در قالب آموزش‌های غیررسمی و آزاد انجام می‌شوند.

آموزش‌های عالی آزاد در واقع با تاکید بر کارکردها و وظایف کاربردی و عملیاتی دانشگاه در پی تسهیل و تکمیل و توسعه آموزش‌های رسمی و نظری بوده و طیف گسترده‌ای از ذینغعان درون دانشگاهی و برون دانشگاهی و گستره وسیع و متنوعی از محتوا و برنامه‌های آموزشی را در برگرفته و روش‌های آموزش و یادگیری کارآمدی را متناسب با محتوا و ویژگی های فراگیران به‌کار می‌گیرد.

آموزش‌های عالی آزاد در برگیرنده طیف وسیعی از انواع آموزش‌های سازمان‌یافته ویژه مخاطبان متنوع در نهادها و سازمان‌های دولتی و غیردولتی در بخش‌های تولیدی و خدماتی کشور بارویکردی «نیاز محور» و کاربردی» در قالب دوره‌ها و برنامه‌های آموزشی متنوع و نوین، برنامه‌ریزی و اجرا شده و با اتکا بر سنجش و ارزشیابی آموزشی منجر به دریافت گواهینامه پایان دوره می‌باشد.